16-23 mei 2020 Week van de Opvoeding
Opvoeden is geen (wed)strijd
Nele Wouters is woordvoerder bij Kind en Gezin.
Ze is fan van de Week van de Opvoeding, elk jaar in mei.
'Opvoeden is geen (wed)strijd’ is het thema van volgend jaar.
Opvoeden is geen wedstrijd... Behalve als de tafel plakt
Soms lees ik ergens een citaat dat me even van mijn sokken blaast. Ok, dat gebeurt zelden écht. Toch lijkt het soms dat díe ene zin daar en op dat moment speciaal voor mij staat. Om me een lesje te leren of me te herinneren aan een geleerde les. Hier komt er eentje...
Opvoeden is geen (wed)strijd.
Helemaal akkoord over dat ‘strijd’-stuk. Ik voer geen strijd met mijn dochter van 10 en zoon van 6. We praten en luisteren naar elkaar en hebben een sterk regeerakkoord. Struikelen doen we enkel en soms over een paar uitvoeringsbesluiten. Sommige zijn her-onderhandelbaar. Sommige niet. Zoals zijn weerzin tegen nieuwe, onbekende dingen en de meeste groenten. Er is meer in het leven dan komkommer en kerstomaat. En haar uitstelgedrag - dat pijnlijk herkenbaar is - maar ik keerde het tij pas op mijn 20 en wil haar dat besparen. Dochter en zoon hebben elkaar niet kunnen kiezen maar kiezen voor elkaar en het is best gezellig samen. Strips zijn hun gedeelde waarde. Ook met mijn man is er geen strijdbijl te begraven. We doen ons best, hij doet het beter, we zien elkaar graag en noemen elkaar geen ‘mama’ of ‘papa’. Dat was zowat het enige waar we het eens over waren qua opvoeding, voor we aan hen begonnen. En cours de route zijn we gegroeid in dat ouderschap en naar elkaar toe.
En dan komt het. Opvoeden is geen wedstrijd. En toch. Ik was graag de allerbeste mama geweest. Zo eentje van de grote onderscheiding. De vette 18/20. Niet zo eentje die bakt en kleren naait. Taarten komen van de bakker en kleding uit de winkel. Maar wel eentje die liters energie krijgt van haar kinderen. Zo eentje die oprecht en echt zeeën van tijd heeft om naar hen te luisteren, om samen te lezen, die elke naam en elk verhaal weet van in de klas. Zo eentje die tovert en knutselt en ook nog meegeeft hoe de wereld in elkaar zit. Samen kranten lezen en reflecteren. En tegelijk met perfecte lippenstiftmond parelend schaterlacht en toejuicht en energie geeft. Zo eentje die creativiteit en positivisme voedt, hun oog voor schoonheid scherpt, luistert, voelt wat ze nodig hebben. Ook nog onrecht aanklaagt, schouders versterkt en harten verwarmt in een huis vol humor en goesting … Zo eentje dus.
Geen wedstrijd dus. En goed dat ik die bevestiging nog eens tegenkwam. Geen wedstrijd, niet met anderen. Maar vooral niet met - of eerder tegen - mezelf. Gelukkig. Want ik zou het niet winnen, niet redden. Het ís niet te winnen. Opvoeden is geen marathon of ultrarun. Opvoeden is iets zonder finish. Het is er altijd. Net zoals een hart dat klopt. Enkel kalmte kan ons redden. En aanvaarden wat is. Er het beste van maken. Je best doen, niet de beste (willen) zijn. ‘Nu’ is belangrijk. Het is een klein woordje en op drukke dagen betekent dat een klein beetje tijd. Want er zijn nog zoveel andere dingen die mijn aandacht verdienen.
Ik wens mezelf en elke ouder elke dag ‘nu’. Een moment om samen te kijken en te luisteren, te knuffelen, om tot tien te tellen als het moet, om te lachen, te huilen en te troosten, om voet bij stuk te houden en soms toch toe te geven, om samen te eten, om gemeend sorry te zeggen, om samen te … zijn.
Vaak is een beetje tijd ook ok. En dat moment is gewoon en helemaal van ‘ons’, niks instagramwaardig aan. Altijd smartphone uit het zicht. Dat verlicht. Zoals gisteren. Toen zei mijn zoon van 6 bij onze (bijna) dagelijkse, keiharde, 5-minuten (wed)strijd UNO plots "De tafel plakt!" (Ik wilde hem met een ‘lievere’ kaart beboeten dan die harde +4 die ik zonder nadenken op de stapel mikte). Hij leek zelf verwonderd van die woorden. Zo blij dat ik daarbij was en we toen naar elkaar keken en spraken zonder woorden. Het was absoluut niet te vangen in de beste perfect gefilterde instagram-hashtag. Maar het was wel het beste moment van de dag.
www.weliswaar.be
Fokus magazine Gezin